“Ik merk dat mensen er nood aan hebben om stil te staan en hun rugzakje leeg te maken”, zegt Leen Dendievel in de Krant Van West – Vlaanderen over haar boek “Asem” ( West-Vlaams voor adem). Het doet mij stilstaan bij hoe sterk het West – Vlaamse deure doen ook in mij zat. Hoe moeilijk stilstaan voor mij was.
Je ziet het nog voor je. Hoe je moe kon thuiskomen van het werk en toch direct deure deed (doordoen). Er was altijd wel iets te doen. Er lag rommel in huis en je kon toch al aan het eten beginnen. En je deed het gewoon. Want je wist als je gaat liggen, dat je rugzakje open ging. Dat er iets in je ging zeggen: “ je gaat nu toch niet in de zetel liggen zeker”. Je wil het niet horen en doet door in de hoop zo toch rust te vinden of te verdienen.
Als je nu gaat liggen als je moe thuis komt, de afwas laat staan, misschien een uurtje later eet en niet meer bang bent voor het stemmetje. Dan denk je: er is toch iets veranderd? Die ervaring met dat stilstaan door te schilderen heeft toch iets met je gedaan.
Je hebt een manier gevonden om los te komen van dat deure doen. Om daar op een afstandje naar te kijken. Ervaren dat je het nodig hebt om meer stil te staan. Er is iets in je wakker geworden dat weer weet wat stilstaan met je doet. Dat het geen zin heeft om te blijven lopen voor het stemmetje.
Door die herinnering wordt je als vanzelf naar meer stilstaan getrokken. Je wil het herhalen. Je gaat op zoek naar manieren om het een voor jou passende plek in je leven te geven en gaat iets nieuws voor jezelf bouwen.
In het begin is eens per week stilstaan al heel wat. Nu zie je, ik geef het dagelijks een plek in mijn leven in het mooie West-Vlaanderen. Op zoveel manieren: schilderen, liggen, gewoon voelen, mediteren, art journalen, flow schrijven… En ik geef anderen ruimte om stil te staan, vooral in West – Vlaanderen, maar ook daarbuiten!
Dat is voor mij zo mooi aan Vedic art. Dat je naast vrijer en spontaner schilderen, op de meest onverwachte manieren inzichten kan krijgen om stap voor stap een beetje wijzer te leven.
