“Wat voelt het goed om de vraag te krijgen hoe is het echt met je”, bedenk ik mij bij het schilderen. Om daar vrij en ongeremd met kleur en vorm een antwoord op te geven. Ik had er geen idee van dat dat verlangen zo diep zit. Het zet je aan het reflecteren.
Je stelt jezelf de vraag hoe het komt dat je die vraag veel aan anderen stelt, maar zelf die vraag weinig krijgt. En als je de vraag al krijgt dat het antwoord met woorden er minder vlot uit komt dan met verf.
De woorden hebben precies geleerd dat het beter is om zich wat in te houden. Je hebt ervaren dat je graag gezien wordt als je een ander spaart en het zelf probeert op te lossen. Gehoord dat het nu niet past om te spreken en jezelf vertelt dat het misschien toch niet zo belangrijk is. Dat iemand anders het meer nodig heeft om gehoord te worden. Wat je wil zeggen niet aankan. Dat er een risico zit in zeggen wat er in je leeft. Dat je kan afgewezen of verlaten worden.
Daar houden woorden allemaal rekening mee. Je stelt je geen vragen waarom je mooi binnen die “grenzen” blijft. Tot je begint te schilderen en naar je verhaal begint te kijken.
Je staat er zelf van te kijken wat er uit komt.
Het is zoals Marian Woodman zegt:” In een leven dat echt wordt geleefd, worden de sluiers van illusie voortdurend weggebrand, zodat de essentie van wie we zijn geleidelijk aan wordt onthuld”.
Sinds ik met Vedic art gestart ben, heeft het schilderen mij daar zoveel handvaten in gegeven. Het maakt dat ik niet alleen verslingerd ben geraakt aan schilderen. Maar ook dat ik met veel passie deel hoe bevrijdend schilderen kan zijn.
Als je graag wil weten waar ik cursussen geef, dan kan je je hier aanmelden om als eerste de nieuwe locaties te weten:
